Ik kijk omhoog, strek mijn handen in een ijdele poging je te raken. Zelfs mijn luide stem bereikt je niet.
Hoe ben jij daar gekomen, zo ver van bereik?
Je kruipt door het oog van de naald, keer op keer. De dood had je in zijn vizier en je keek met volharding terug en won.
Je klautert op de tast door het leven: voelende ogen, klauwende handen. Je zoekt je weg tot je voeten voor even vaste grond vinden.
Nooit duurt de rust lang. De afstand roept je. Het volgende parcours ontvouwt zich in je brein. Je buigt door je been en zet af.
Altijd voorop, vooruitkijkend baan je een pad voor jezelf. Je rijgt eigenzinnig de momenten, plekken en mensen aan je levensdraad tegen een levendige, chroom gele achtergrond.
Ik kijk naar het geweven patroon en bewonder de complexe schoonheid. In deze kleuren en vormen ken ik jou.
Zal hoogtevrees je krijgen? Zal je stilstaan of blijven je grens verleggen?
Wees niet bang.
Mijn blik vangt je. Ik kijk niet weg.
Chroom geel heeft de vervelende eigenschap met de tijd bruin te worden.
Van Gogh’s chroom gele zonnebloemen verwelken.
Caleidoscoop van mensen 
Plaats een reactie